Stulti autem malorum memoria torquentur, sapientes bona praeterita grata recordatione renovata delectant.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Quis Aristidem non mortuum diligit? Quae contraria sunt his, malane? Non enim, si malum est dolor, carere eo malo satis est ad bene vivendum. Duo Reges: constructio interrete. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum.
Sed fortuna fortis;
Itaque si aut requietem natura non quaereret aut eam posset alia quadam ratione consequi. Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Omnis enim est natura diligens sui. Est autem a te semper dictum nec gaudere quemquam nisi propter corpus nec dolere. Quippe: habes enim a rhetoribus; Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Id enim natura desiderat.
Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P.
Ad eos igitur converte te, quaeso. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Bonum incolumis acies: misera caecitas. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Tantum dico, magis fuisse vestrum agere Epicuri diem natalem, quam illius testamento cavere ut ageretur. Hoc non est positum in nostra actione. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit;
Quorum sine causa fieri nihil putandum est.
Themistocles quidem, cum ei Simonides an quis alius artem memoriae polliceretur, Oblivionis, inquit, mallem. Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio. Erat enim Polemonis. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Deque his rebus satis multa in nostris de re publica libris sunt dicta a Laelio. Nunc vides, quid faciat. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit?
